03. Niezręczna chwila

          Kiedy weszliśmy do szkoły każde z nas skierowało się w innym kierunku. On na zajęcia z teatru, a ja na rysunek. Gdy weszłam do klasy Danielle już zajęła miejsce. Wybrałam stelaż ustawiony obok niej.
         - Hej – powiedziała. – Co się z tobą działo w ostatnim tygodniu? Nie odbierałaś telefonu.
         - Wiem. Miałam coś do załatwienia, ale to już nie ważne – skłamałam.
         Pani Jankins zaczęła omawiać temat pracy, którym była martwa natura. Prościzna, uznałam i zabrałam się za rysowanie.
         - Na pewno wszystko w porządku? – Skinęłam lekko głową, wciąż rysując i przykładając dużą wagę do każdej kreski, nawet najcieńszej.
        Nie widziałam zbytnio, co jej odpowiedzieć. Niby zdążyłam już sobie to wszystko poukładać w głowie, ale wciąż czułam się z tym dziwnie, w szczególności gdy o tym mówiłam.
       - Uhm. Jasne, że tak. – U mnie kurwa zajebiście, dodałam w myślach. Nie chciałam jej wciągać w moje problemy. Nie lubiłam, gdy ludzie wiedzieli o mnie za dużo. Wolałam ich trzymać w niepewności. Chciałam, aby myśleli, że jestem szczęśliwa i mam idealne życie, mimo że tak nie było. Ani trochę. – A u ciebie?
        - Też w porządku.
        - Umawiasz się z kimś?
        - Nie, ale przyznam, że ostatnio gadałam z Erickiem i jest całkiem, całkiem.
        - No tak, faktycznie. – Zamyśliłam się na chwilę i wpatrywałam na rysunek. Przedstawiał on…
        - Susanne? – powiedziała pani Jenkins, przechodząc obok nas. – Ale to nie jest martwa natura. To jest portret. I to portret Gabriela McLewisa.
        Usłyszałam jak cała klasa wybucha śmiechem, a mnie oblewa rumieniec. Zrobiło mi się gorąco i duszno. Szybkim ruchem ręki wyrwałam kartkę i szybko zgniotłam. Było mi wstyd.
         - Przepraszam. Ja… - Nie wiedziałam, co powiedzieć. Sama nie rozumiałam, dlaczego narysowałam Gabriela i to z taką dokładnością. – Przepraszam – powtórzyłam w końcu.
         - W porządku. – Rozległ się dzwonek. Uczniowie zaczęli opuszczać salę. – Skończ pracę w domu i przynieś na następne zajęcia. Tylko tym razem niech będzie na temat.
         - Oczywiście. – Uśmiechnęłam się delikatnie i szybkim krokiem wyszłam z sali.
         To było coś czego zdecydowanie nie chciałam przeżywać. Nie dość, że było to zawstydzająco to jeszcze niewytłumaczalne. Jak to możliwe, że zbiegłam tak z tematu, nawet nie zdając sobie z tego sprawy? To niedorzeczne, a jednak tak się stało. Byłam zdruzgotana. Najbardziej mi było głupio, gdy usłyszałam gromki śmiech całej klasy. Nawet nie tyle głupio, a przykro. Bardzo przykro.
        - Danielle? Poczekaj – powiedziałam, doganiając przyjaciółkę i chwytając ją pod ramię. –Przepraszam, że nie odbierałam naprawdę. To był dla mnie trudny tydzień.
        - W porządku. Rozumiem. Mówiłaś już to. Tylko ja wciąż nie wiem co się stało. – I się nie dowiesz, pomyślałam.
       - Uhm.
       - Nie powiesz mi? – pokiwałam przecząco głową. – Rozumiem. – Wiedziałam, że ona zdaje sobie sprawę, że się od siebie oddalamy i ona też wiedziała, że ja jestem tego świadoma. Może byłam okropną przyjaciółką, ale nie lubiłam mówić o swoich uczuciach. Gdybym jej się zwierzyła, co chwilę słyszałabym „I jak się czujesz?”. Już i tak musiałam wysłuchiwać to od Gabriela. Nie chciałam, żeby inni myśleli, że jestem słaba. Chciałam sama się uporać z moimi wewnętrznymi demonami.
        - Co teraz masz? – zapytałam po chwili.
        - Nie wiem, chyba algebrę, czemu?
        - Bo Gabe też ją teraz ma. Proszę tylko nie mów mu o tym incydencie na rysunku.
        - Jasne. Dlaczego go narysowałaś? – Wzruszyłam ramionami. Sama tego nie wiedziałam, choć chciałabym. – No dobra, kochanie, ja lecę pod salę.
        - Uhm. – Wysiliłam się na szczery uśmiech i pomaszerowałam pod salę.


        Kiedy lekcje dobiegły końca, postanowiłam, że wrócę do domu sama. Założyłam słuchawki włączyłam głośno muzykę i szłam przed siebie, wpatrując się w czarne trampki. Właśnie leciała piosenka Heartess The Fray, gdy poczułam czyjąś dłoń na swoim ramieniu, silną i pewną. Szybko zdjęłam słuchawki i odwróciłam się gwałtownie.
       - Susanne Clark, czy ty przede mną uciekasz? – Szczerze mówiąc tak, pomyślałam.
       - Skądże – powiedziałam, odgarniając włosy z twarzy. – Strasznie wieje, huh? – zmieniłam temat.
       - No w sumie. Czego słuchasz? – spytał najwyraźniej zainteresowany.
       - The Fray. Czemu pytasz?
       - Z ciekawości. Niech zgadnę, Heartless?
       - Skąd wiedziałeś? – zdumiałam się.
       - Twoje samopoczucie, twoja aura. Wiesz, to wszystko mnie na to naprowadziło. – Oczywiście, pomyślałam. Aura. Zachichotałam i głośno westchnęłam. – Gdzie się wybierasz?
       - No nie wiem. Gdzie się wybieram? Do domu?
       - Mam na myśli, czy może masz ochotę na kawę.
       - Byliśmy na kawie już dzisiaj. – Próbowałam za wszelką cenę się wymigać. Chciałam wrócić do domu. Miałam tego wszystkiego dość.
        Wierzyłam, że Gabe jeszcze nie słyszałam o moich zajęciach rysunku. Wieści szybko się rozchodzą.
        - Lody? – Nie ustępował. Westchnęłam znowu, uśmiechnęłam się i odpowiedziałam:
        - Jasne, czemu nie.



         - Wiesz? To słodkie – usłyszałam z jego ust.
         Siedzieliśmy w cukierni przy stoliku, jedząc lody.
         - Co jest słodkie?
         - Ubrudziłaś się. – Zaśmiał się i starł polewę z kącika moich ust. Z mojego gardła wydobył się głośny, niosący się, perlisty śmiech. – Słyszałem, że na rysunku odwaliłaś niezłą akcję.
         Do mojej twarzy napłynęła krew. Poczułam, jak się czerwienię.
         - Co słyszałeś? – udałam zdziwienie.
         - Że zbiegłaś z tematu. Elizabeth mi powiedziała. Co takiego naszkicowałaś?
         Uśmiechnęłam się na myśl, że nie wie i próbowałam wymyślić jakieś kłamstwo.
        - Yyy… No ten… portret – powiedziałam półprawdę.
        - Hej, nie przejmuj się nimi. Zapewne rysunek był świetny. Masz talent, ludzie ci zazdroszczą.
        - Chciałabym tak myśleć. – Ludzie się śmiali, bo narysowałam go. Go. Właśnie go. Mimo że sama nie wiedziałam, dlaczego to zrobiłam. Przecież to nie miało sensu. W ogóle nie miało sensu.
        - Ale powiedz mi jeszcze jedno, narysowałaś Chrisa? Śmiali się, że o nim myślisz, prawda? –Nie, to nie była prawda, ale przecież nie mogłam mu powiedzieć, że to on był na portrecie. Potrząsnęłam przecząco głową. – To kogo?
      Milczałam, więc powtórzył pytanie, a ja spuściłam głowę i wpatrywałam się w topniejącego rożka. Więcej nie zapytał, zostawił temat w spokoju. Wstał, zasunął krzesło i zapytał:
     - Idziesz?
     - Jasne – powiedziawszy, zerwałam się z krzesła i zarzuciłam torbę na ramię.



         Podziękowawszy Gabrielowi, ucałowałam go w policzek i weszłam do środka. Kiedy rozległ się odgłos zamykanych drzwi, usłyszałam matkę, wołającą z salonu:
        - I jak było w szkole?
        - W porządku – bąknęłam.
        - Widzisz, a nie chciałaś dziś wychodzić. – Dziś i w ogóle do końca życia. Nie chciałam, wciąż nie chcę.
       - Uhm.
       Pobiegłam schodami do pokoju i zamknęłam drzwi. Odrzuciłam torbę na bok i zjechałam po ścianie na podłogę. Po moich policzkach stopniowo spływały łzy, a ja próbowałam je usilnie zdławić. W końcu się poddałam i płakałam rzewnie, uderzając głową w ścianę.
      Cholera! Co się ze mną dzieje? To nie powinno tak wyglądać. Przez cały tydzień nie robiłam nic prócz użalaniem się nad sobą, ale nie płakałam. A dziś? Jedna głupia wpadka na zajęciach. Przecież to nic złego. Gabriel jest moim przyjacielem. To nic nie znaczy. To nie może nic znaczyć! Dlaczego ja go do cholery naszkicowałam?
      Oddychałam szybko i nierówno, wciąż próbując opanować uczucia.
      Co właściwie się takiego wydarzyło? Rzuciłam Chrisa, do którego jak się okazuje nic nie czułam. Nie kochałam go, to jasne. Bolała mnie jego zdrada nie z powodu uczucia jakim go darzyłam. Ja nie byłam zdolna do jakichkolwiek uczuć. Byłam z nim, bo chciałam czuć się kochana. Chciałam czuć, że jestem komuś potrzebna, że żyję z jakiegoś powodu. To się wydarzyło, więc dlaczego płaczę teraz? Czy nie powinnam już czuć się dobrze? Nie powinnam płakać, więc dlaczego to robiłam? Nienawidziła siebie za tą bezradność. Zamykałam się w sobie przed ludźmi.
       Straciłam Sophie, teraz tracę Danielle.
      Co ze mną jest nie tak? Co do cholery ze mną jest nie tak? – zastanawiałam się. Starłam łzy i podniosłam się z podłogi. Musiałam się od tego oderwać. Wzięłam więc książkę i zaczęłam czytać. Z każdym zdaniem pochłaniała mnie coraz bardziej, aż przestałam myśleć o swoim beznadziejnym świecie.
______________
Mamy trzeci rozdział! Liczę na jakieś komentarze. Wiecie, opinia, ocena, drobne uwagi, etc., ale przede wszystkim opinia. :3